Schatten

(Een gedateerde plaat)

 Naar Index    

HOOFDSTUK 13 
1961 (leeftijd 24) 
1. De Heer nam mij uit de baarmoeder voor de Zijne. 
Hij belde me vanuit het huis van mijn vader. 
Me naar een vreemd land brengen, naar woestijnplaatsen. 
Hij leerde mij Zijn woord; Zijn Geest was het leven voor mijn ziel. 
Hij zette me alleen, stil, afgezien van het beteugelen van tongen.

2. Hij maakte een rots voor me, zodat ze tevergeefs naar me zouden streven. 
De Heer heeft me van hun invloed verwijderd. 
Dat ik mijn vaders niet in de weg moet lopen. 
Noch in de weg van leraren, maar op de weg van de Heer 
Hij kleedde me met Zijn uiterlijk.

3. Daarom werd ik meegenomen naar vreemde plaatsen, 
Geteisterd in het woestijnzand met strepen van eenzaamheid. 
De Heer is mijn Verlosser, Hij is mijn kracht. 
De rechterhand van mijn redding, Hij mijn lof. 
Hij zal me verlossen van elke behoefte en angst.

1962 
4. Ik word een travailing vrouwen met een goed kind. 
Brandde mijn vlees niet, mijn botten waren zwak? 
Mijn hart in brand als goud in de oven? 
Ik werd gesmolten voor de Heer, mijn God.
5. Gij Heer doopte mij met Uw Geest. 
Gij hebt mij overdag en 's nachts gezouten. 
Uw lichaam was mijn voedsel, Uw bloed mijn drankje. 
In hen werd ik gedoopt uit de baarmoeder van mijn moeder. 
Voordat ik naar buiten kwam, was ik geliefd bij U. 
Je hield van me en benoemde me mijn offers. 
Gij hebt mij met Uw vuur doordrenkt tot Uw naam.

6. Nadat Hij mij gestraft had, wendde ik mij om; 
En kuste de hand die me aanraakte. 
Want Ik heb U lief, mijn Heer, Gij zijt mijn God. 
Ik werd verlicht in Uw genade, Uw wil. 
Ik zei over de goddelozen. "je weigert Hem te kennen. 
Je houdt van goddeloosheid, je verheugt je over overspel. 
Ik zal mijzelf vrijspreken van mijn verdriet om u."

7. Ze ergerden me aan verdriet om hen, maar niet meer. 
Ik was bedroefd in mijn ziel, rouwend om hen, 
Maar ze weigerden het goed te doen. 
Daarom zal ik geen verdriet meer om hen hebben. 
Maar spreek mezelf vrij van verdriet.

8. De Heer heeft mij gebonden. 
Bevrijdde me van honger en dorst. 
Hij verborg me voor de zweep van de tong. 
Ik zal niet bang zijn voor vernietiging of dood. 
Want Hij openbaarde Zichzelf aan mij. 
Zijn woord maakte me vrij. 

9. Maar mijn liefde was als een ochtendwolk, niet blijvend. 
Zo kastijdde Hij mij volgens Zijn barmhartigheid. 
O Heer, laat Uw liefde niet voor mij zijn als een ochtendwolk, 
Noch Uw goedheid als een schaduw, die voorbijgaat. 
Wees genadig o Heer, vergeef Uw dienaar in liefdevolle vriendelijkheid, 
Voordat ik passeer waar mannen niet meer zoeken.

1962 BEKENTENIS 
10. Een levensbron draagt nu mijn kracht 
Ik hield van en was geliefd, hoe zal ik het uitmaken? 
Mijn ziel omhelsde, ik liet mijn kracht in liefde achter. 
Ik nam haar de mijne, versterkte haar, maakte haar van mij. 
Laat me nu redeneren, zij draagt, en ik kan niet meer. 
Hoe zal ik mijn liefde ontkennen, hoe zal ik mijn kracht afwerpen? 
Ik was overwonnen; Ik verveelde liefde en brak met liefde. 
Haar lippen waren overweldigend, zoeter dan honing. 
Haar uiterlijk liet me na, dus ik kende haar via mijn liefde.

1962 BIJ NAAM. 
11. Mijn Shelah is mijn verlangen - mijn Jemima. 
Haar liefde is als een jonge leeuwin. 
O hoe bereaving je bent, zo intiem en aangenaam mijn liefde. 
Hoe machtig de Leeuw van Juda is, majestueus is Hij, 
Zijn Leeuwinnen een bevende, vol zoete goedheid.

12. Ariël, want God is met mij? 
Dorathea klinkt haar naam, 
Want zij is de Heer een geschenk, een goed afgerond geschenk. 
O mijn Shelah, mijn petitie jij bent mijn Onath, 
Zijn genade als antwoord op mijn gebeden. 
Noem me Ishi, voor je man ben ik.
En ik noem je Alman Ezer, mijn verborgen schat.

13. U kwam naar mij Ezri, mijn hulp van Jehovah, Zijn liefde. 
Hoe eerlijk is mijn rose Rhada, mijn prinses Sarah. 
Mijn Zerak maakt me wakker als de gouden zonsopgang. 
In mijn tuin bloeit Sheston, mijn leliebeurs om te aanschouwen. 
Daar ontmoette ik mijn Keturah zo lief, aangenaam als Eden. 
Jij bent mijn Eve, mijn vrouw, en Adna mijn genoegen.

 
14. Uit Bethel kwam je, want je bent voor mij van God.
Ik kwam naar je toe voor je fruit. Diklah, mijn palmboom. 
Wees Iddo mijn Leboath, liefdevol voor mij, mijn leeuwinnen. 
O Ethni Rezzia zo overvloedig dat u mijn vreugde bent. 
Adin zo slank, en Ithman bereaving, 
Mijn Melea tot volheid. je bent als Abital de dauw 
En Ithra voor uitmuntendheid. 

15. En mijn Sophir voor schoonheid, dus Lydia zacht en zacht. 
My Darria, parel van wijsheid 
Voorwaar, jij bent Dodat, liefdevol. 
Ik noem haar gezegendheid van de Heer, Zijn barmhartigheid. 
De vooravond van Zijn hand, gevestigd in Zijn wijsheid. 
Een palm van schoonheid, Tamar, mijn liefste. 
O Tamar, mijn liefste.

1962. Verlangen om heel te zijn
16. O Heer, maak haar tot mij 
Uw genade is zo vriendelijk, dat ik Uw heerlijkheid mag aanschouwen, 
Om U mijn aanbod van zoete liefde aan te bieden, mijn teken van dankbaarheid. 
Ik zal me verheugen wanneer U mij mijn leven zult brengen, 
Liefde toevoegen aan het leven, om de dagen van ijdelheid te beëindigen.

17. Dan zullen mijn vijanden zich schamen en vluchten. 
Mijn hart zal Uw genade prijzen, 
Ik zal sterk zijn en mezelf versterken in Uw liefdevolle vriendelijkheid. 
Mijn ziel zal wijsheid omarmen, Heer, 
Wanneer Gij haar tot Mij zult brengen.

18. Ik verlang naar haar o Heer in het ooit volharden met mij, 
Om Uw overvloedige genade lief te hebben en te omarmen.
Haar diepe verlangen zal me opwinden, me opwinden,
Haar liefde verwarmt mijn hart tot de volheid ervan.
Ik zal dronken zijn in haar lieve strelingen.
Verheug u aan haar borst tot Uw eer en glorie.

1962 
19. Gij o Heer heeft mij voor een sterk oordeel gesteld, 
Een vreselijke wreker, een steen in het oordeel. 
En voor een bundel genade met koninklijke zalf. 
Er stroomt koninklijk bloed door mijn aderen. 
Een kroon wacht op mij bij Uw hand. 
Een plaats in de hemel in de buurt van Uw troon. 

1962. Bloem van wijsheid 
20. De vruchten van wijsheid, dit is mijn grootste verlangen. 
Ja, om te ontdekken dat haar vruchten me het dierbaarst waren. 
Ik heb een roos in gouden kleuren met zilveren klokken ongeveer. 
Haar stemmen klinken de glorie van de hemel. 
Ze verdoent niet, noch sluit haar bloem 
Dagen, maanden of jaren.

21. Kou of hitte stoort haar, 
Ze bloeit op in haar mooiste geur. 
Ze is vrij van arbeid en wanhoop op aarde. 
Ze is voor mij een constante schat, de mijne in Zijn genade.

1963 (26 Jrs) 
22. De Heer gaf mij kennis en begrip. 
Hij bewees me met liefde in hart en hart, hij maakte me rijk. 
Ik overschrijd de wijzen in wijsheid, de geleerden in kennis. 
Door te begrijpen liet Hij me uitblinken. 
Want de Heer is mijn God, Zijn maken ben ik.

23. Hij trok mij tot Zichzelf, troostte mij. 
Hij omhelsde me, tilde me op en leerde me Zijn woord. 
Hij vulde me met begrip en inzicht. 
Zijn goedheid werd in mijn hart gegeven. 
Toen ik beneden was, kwam Hij me troosten. 
En ik wendde mij tot Hem en was in vrede.

1964 
24. Ieders hart is onmerkbaar, maar de Heer neemt alles waar. 
Gezegend is hij die de Heer in de buurt laat komen. 
Zoals was al die om me heen zijn, afscheid van de aanraking. 
Waarom was er niemand die een staaf op me legde?

25. Waar moesten ze zout aan het voedsel toevoegen? 
De mannen zijn gevallen, ze zijn verdoofd geworden, 
Goed of kwaad is voor hen allemaal hetzelfde. 
O Heer breek eerder mijn beenderen dan dat ik zou moeten 
Heb de liefde van mensen, die koud wordt.

26. Wat zijn mijn verdriet, de pijnen in mijn lichaam?
Ik ben verscheurd, krachten vechten in mij.
De pijlen van de Heer hebben me neergezet.
Ik zit in tranen en verdriet, vijanden blaffen naar me.
Maar mijn Heer leidt de bedoelingen van de goddelozen af.
Waardoor ze op hun eigen hoofd terugkeren.
Ze bespotten Uw naam zodat ik Uw statuten niet zou houden.

27. Maar o Heer, hoe moet ik Uw wet niet houden? 
Want Uw Wet is mijn vreugde, Uw barmhartigheid mijn vreugde.
Ik ben Van u; Zal ik dan tegen U zondigen? 
Heer, door Uw barmhartigheid ben ik bevrijd.
Je hield van me van vroeger.
Voordat de wereld stond, was ik Uw genoegen.
Wat uw welzijn betreft, zal ik altijd zingen. 
Gij de hoogste lof, er is niemand zoals U.

28. De Satan is boos dat hij zijn vernietiging aanschouwt
Ik word uit zijn hand gegrepen, maar hij laat me geen rust. 
verleidelijk om leven, eer en brood van me af te nemen.
Maar mijn vrede is met mijn God, hoe glorieus Zijn vrede. 
Het slechte gekraak als hout.
Hun lawaai is totaal louter overlast
Maar ik zal een nieuw lied zingen, een lofzang op mijn God. 
Het Nieuwe Jeruzalem, de stad van mijn vreugde.

1964 
29. O hoe ik gestript ben, Gij Heer heeft mij overwonnen, 
Blokkeerde mijn pad, sneed mijn weg af van voor mij. 
Gij wenkte mij met aangename goedheid. 
Met sluwheid hebt Gij mij aan Uzelf bedrogen. 
De Heer kwam en versterkte mij. 
Hij kende al mijn verborgen delen; alles stond open voor Hem. 
Hij maakte me eerlijk, kostbaar in Zijn ogen.

30. Zo ben ik een bruid voor Hem geworden, 
Mijn binnenkant gevuld om vrucht te dragen, rijke vrucht. 
Hij leed niemand om mij te aanschouwen, 
Niemand heeft Uw schone maagd ontdekt. 
De eer van Zijn naam is aan mij. 

1965 (28 Jrs) 
31. De Heer zei: "Jullie zullen als een Leeuw en een vuur zijn. 
Ik zal je laag brengen en wachters om je heen zetten. 
En je zult uit het stof gluren.
Maar wat betreft de veelheid van je vijanden, 
Ik zal ze als stof maken.

32. Mijn hart O mijn God smelt voor Uw liefde.
Wees genadig aan Uw dienaar, verlos mij.
Want ik o Heer ben Ariel niet, maar Gij de Leeuw.
Ik ben laag gebracht om Uw kracht te kennen.
De Heer omgordt me met tedere zorg.
In Zijn liefdevolle vriendelijkheid doet Hij mij herleven.
En nu verlang ik des te meer naar Hem.
Ik ben bedroefd, maar ik hoop in Uw woord.

33. Gij hebt gezegd: "Tegen mijn Ariël 
Allen staan tevergeefs op, tevergeefs al dat leed dat haar verontrust.
Ze zullen als een droom zijn.
Als een visioen van de nacht. 
Want ik de Heer leef en lever.

34. De leeuw van Juda, de Ariël van God.
Ze zeiden over mij, de Jood, iemand die klaagt.
Ze zijn verward, getroffen door blindheid.
De Heer leidt zachtjes degenen die met jongen zijn, 
Dat moet de vrucht van Zijn kracht dragen.

35. Heer o Heer, er is geen andere wending dan u.
Ik schaam me te veel om mijn stem naar U te verheft.
Maar waar zal ik mij tot U wenden?
Er is er geen naast U, ik ken er geen.
Maar ze zeggen, denkt hij het alleen te weten?
Zij gaan inderdaad verder dan het kennen van geen enkele maat.
Ik verklaar Uw waarheid, maar zij haten Uw woord.

1965.
36. Ik ben als een Leeuw, want zo heeft Hij mij genoemd.
Hij verrukt in mij daarom dragen ik kwellingen.
Gij, mijn Vader, zijt de gids van mijn jeugd.
Geef me één hart, één manier, Uw angst in mijn boezem, 
Dan zal ik nooit van Uw wegen afwijken. 

37. Wie ben ik O Heer, dat Gij mij treft? 
Dat gij niet eeuwig boos op mij moet zijn!
Gij hebt mij tot koning gewijd, een eeuwige kroon.
Mijn komst komt van koninklijk bloed, Uw zalving.

38. Wat zijn de koningen van de aarde voor mij? 
Of hun verlangens dat ik ze zou willen?
Gij noemde mij een zoon van Uw geliefde.
Wat is er met jou, goddeloos, dat je me onder druk zet?
Neem jezelf mee en word gepakt.
Je hebt jezelf strikken gezet, als je het maar wist.

39. Met vuur ben ik ontstoken, sterk in de strijd, 
Want de Heer is met mij, wie zal zich tegen zijn Schepper verzetten? 
De Heer is mijn rechterhand, Zijn stem over de bergen. 
Mijn hart brandt mijn diepste als een oven, 
Ik beef op mijn knieën, mijn daden drukken op me. 
Maar groot is de liefde van de Heer voor Zijn schepsel.

40. Hoewel vlees stof is, houdt de Heer van wat Van Hem is. 
Hij lijdt dat ze niet verloren gaan en brengt ze terug. 
Ik liep weg terwijl de herders er niets om zorgden. 
Ze zeiden tegen de wolven: "Verslind de schapen." 
Ik hoorde, ik voelde het, de Heer is boos op hen. 
Hij bracht me terug naar Zijn kudde, want ik was Zijn liefde.

41. Die dag, die grenzeloze genade, hoe zal ik dat vergeten?
De donder van Uw macht is groot o Heilige Heer. 
Toen Uw stem gehoord werd, werd ik gestraft. 
In een dag van verlossing, voor Uw kinderen een rustdag. 
Ik was zwak, de aarde beefde, mannen raakten in paniek. 
Maar wat mij betreft, het was alsof Hij mij op Zijn hand woog. 
Zo was ik nog steeds, onbevreesd, want Hij is mijn vertrouwen.

42. Hoe goed is de Heer om mij zo zachtjes in Zijn hand te wiegen, 
De hand van iemand die liefheeft, de hand van een Vader. 
De hand van een herder waar en sterk. 
Ik zal Zijn heilige naam voor altijd prijzen.

1973 EEN LIED (36Jrs)
43. O mijn ziel, waarom huil je? 
Waarom ben je bedroefd en wil je nog steeds? 
Wees geduldig in je diepgang van verdriet, 
Want de Heer zal nog steeds je leven vullen. 
O mijn zielsliefde hunkert. 
Mijn diepste alles verlangt nog steeds naar Uw lippen om mijn liefde te kussen, mijn liefde. 
Voor Uw tedere zorg smelt mijn hart als één zwak en zwak.

44. Heer mijn God, mijn Heiland allen,
Haast je naar mij en laat mijn ziel leven.
Mijn zielsbroek voor U O Heer, voor Uw liefde, 
Voor Uw genade zo vriendelijk,
Voor Uw boezem met Uw tedere genaden vol
Om mij in Uw hemel hoog te laten leven. 
Om te springen voor vreugde Uw barmhartigheid soort.
En Uw genade zo overvloedig.

45. Mijn ziel; Uw lof zingen. 
O Gij zijt kostbaar Gij, mijn Heer en Verlosser allen. 
Gij, mijn genade en het leven in volle vriendelijkheid, 
En al Uw glorie Hoog om te prijzen. 
Uw hand heeft mij leven en liefde gebracht, 
Voor altijd in Uw heerlijkheid om te verrukken. 
O hoe ik uw liefde liefheb.

1980 
46. Ik mediteer over hoe het zal zijn om mijn eigen te aanschouwen, 
Om te zien waar de liefde van de Heer is. Ik vraag het me af. 
En mijn hart verlangt naar de vreugde, naar die van mijn natuur, 
Voor die van de Heer. Wat lief om geen dwaasheid te horen. 
Hoe vredig om geen winst te zien. 
Ik ben als een eenzame tak in het midden van een beek. 
Het water raast hard tegen me aan. 
Ze storten zich over steile kliffen. 
Ik keek, maar ik zag geen takken die zich verzetten tegen de beek.

47. Ik verlang o Heer grote liefde, meer dan mededogen, 
Een hart vol genade, nederig en nederig. 
Zoals Gij mij gezalfd hebt, laat mij mij niet verheerlijken. 
Er zal afgunst en strijd zijn van mijn vijanden. 
Laat uw dienaar niet overgeïn vertrouwen zijn 
Noch woede o Heer die mij tevergeefs doet roemen. 
Spreek met mij, jij die de Heer liefhebt. 
Laat mijn ogen op de Heer gericht zijn, opdat ik niet struikel in woede.

48. Ik dorstte naar kennis, om de waarheid te kennen. 
Hij leidde me in een eenvoudig begin, zo kwam Hij. 
Ik groeide, mijn hart veranderde op zoek naar dat levende water. 
Hij gaf me om mezelf in stand te houden en dorstiger te worden. 
Nu wil ik meer begrip dan voorheen. 
Als hij die zout water drinkt, zijn dorst niet geblust, 
Dus mijn ziel hunkert meer naar wijsheid dan ik kan uitdrukken. 
Mijn geest geniet van begrip. 
Mijn dorst weigert geblust te worden. 
Alleen in de Heer kan mijn dorst bevredigd worden. 
Alleen in hem zal mijn dorst geblust worden.

49. Wees blij met mij, jullie zonen van de Allerhoogste. 
De Heer gaf mij ook mijn verlangen, mededogen. 
Ik zal Hem prijzen, de Heer van mijn vaderen. 
Mijn ziel vergroot de Heer en zegent mijn ziel enorm. 
Zijn medeleven overweldigt me. 
Ik zal Hem voor altijd dienen, 
Want Hij is bij mij, mijn Heiland, mijn Heer. 
Grenzeloos is Zijn genade, eindeloos Zijn mededogen. 
Gij zijt goed Gij Verlosser van de mensen, kracht van de uitverkorenen. 
Laat de Heer de hele dag geprezen worden. 
Laat mijn ziel Hem voor altijd vergroten

1987 (50 Jr) 
50. Hoe verschrikkelijk het is om te leven, hoe pijnlijk het is om gewoon te zijn. 
's Avonds muze ik, hoe heerlijk om in slaap te overlijden, 
Maar weer komt de ochtend en zucht ik nog een dag. 
Met de gedachten van mijn hart martel ik mijn vlees, 
Met de geest van mijn ziel vind ik geen rust.

51. Ik was zelfs jaloers op Job, want dus ik dacht, neem alles, 
Maak een volledig einde, dat ik misschien niet meer ben. 
Met mijn God kan ik redeneren, maar met mensen, 
Waar kan begrip worden gevonden? 
Maar toen overwoog ik de dagen van mijn vriend en meteen. 
Ik huiver om te denken hoe verschrikkelijk het zal zijn. 
Voor de wettelozen om dat te verdragen wat ik alleen maar proefde.

52. Als ik op mijn gemak ben, heb ik problemen. 
En als ik verontrust ben, zoek ik om verlicht te worden, 
En als ik het vind, zoek ik om weer problemen te hebben.
O wie kent het hart van de mens, of ik om het mijne te kennen?

53. Hij heeft mijn weg voor mij verborgen.
Er zijn muren aan alle kanten - ik kan niet overwinnen.
Ik heb geen kracht, de jaren zijn bij elkaar opgeteld,
Jaren van eenzaamheid en van streven in mij.
Ik heb contact gezocht, het lijkt zo lang geleden. 
En tot op de dag van vandaag ligt mijn verzoekschrift voor Hem.

54. Wanneer zal Hij mij verlossen, wanneer zal Hij mij uit deze put brengen?
Ik dacht, ik zal bevallen, druk zijn op het werk,
Wacht geduldig op de dag naar mijn thuiskomst.
Ik heb gewerkt om mijn kwalen te vergeten, niet om ze te mijmeren.
Maar mijn arbeid was tevergeefs; Er was geen bereik aan die richel.

55. Ik nam een nobel verlangen, om niet voor mezelf te werken,
Het veranderde in pijn, en zelfs ik werd de bedelaar, 
Iets wat ik gezworen had dat ik nooit zou doen. 
Ik liet me beroven, drafde op. 
Mijn tegenstanders verhoogden mijn pijn op mij. 
Maar mijn Heiland hield mijn ziel en mijn hart vast. 
Hij verzweeg mijn leven voor hen.

56. Met de hand van de Heer is er geen ontkomen aan. 
Elke ochtend vrees ik de dag. 
O hoe kan de tijd zo langzaam gaan? 
Ik huil met Job, "waarom licht op wiens manier verborgen is?" 
Dit heb ik omdat ik om begrip vroeg. 
Met mijn God smeekte ik om kennis, 
Toen wist ik het, maar ook de pijn.

57. Wacht geduldig op mijn hart, verdraag o mijn ziel. 
Wat zijn de jaren of decennia tegen de eeuwigheid? 
Spoedig zul je vrij zijn, vertrekkend van de aarde. 
Ik liet mijn leven voor me voorbijgaan, toen werd ik ziek. 
Ik verafschuw het leven; Ik verachtte wat mijn hand had gemaakt.

58. In de bitterheid van mijn hart spreek ik, 
In de angst van mijn ziel huil ik tot de Heer. 
Maak het deze dag, breng me naar huis, Heer. 
Doorzoek mijn ziel als er een spoor van verlangen is naar morgen. 
Zijn de jaren geen leegte voor een man? 
Er is geen winst onder de zon. 
Noch onder de zonen des mensen.

59. Ik verlang ernaar om langer te vertrekken dan ik me kan herinneren. 
Maar leven is beter dan sterven. 
Geduld meer dan om verder te reiken dan mijn Maker. 
Kom, dus ik zei tegen mijn hart, wees niet overdreed aan zonde, 
Laat lang lijden je begroeten, grijp naar de kroon.

60. Wijsheid is een vreugde, die een pure vreugde begrijpt. 
En hoewel ik de pijn niet was vergeten. 
Maar heb ik mijn Heer om meer en meer gevraagd? 
Om te genieten van wat het meest wenselijk is. 
En de barmhartige Heer gaf mij mijn verlangen. 
Dus ik verheugde en treurde nog zoveel meer.

61. Want wijsheid is niet in deze tijd, 
Begrip ook niet, maar voor de komende eeuwen. 
In onwetendheid wordt de mens bestreden. 
Door niet te weten dat hij vreedzaam tot zijn einde gaat. 
Maar het is het einde dat ik verafschuw, wat me te wachten staat dat ik minacht. 
Kennis is het leven, wijsheid een kroon, en met pijn wordt hij geleid. 
Want waar begrip toeneemt, is evenzeer pijn.

(1987) 
62. Vanuit de baarmoeder wilde ik niet leven, 
Om geen geluid te maken door welke adem voor mij is. 
Hij die me besloeg, veranderde in shock, maar ze hebben me hard gesleept. 
Waardoor ik uithuilde van pijn, en huilde, deed ik dat. 
En tot op de dag van vandaag huil ik dat ik naar voren ben gebracht om te leven, 
Om de daden onder de mensen te aanschouwen.

63. Waarom probeert de Heer mijn hart, heeft "Hij" het niet gehaald? 
Was hij het niet die mijn geest in mij vormde? 
Ik ben Uw schepping O Heer, wilt Gij Uw eigen werken proberen? 
Zoek, Gij zult het vinden zoals Gij het verzorgde. 
Zoals het voor U bewaard werd, zo zult Gij het vinden. 
Wilt Gij mijn ziel beproeft, als zij zal staan? 
Als het dan staat, is het zo door Uw macht. 
En als het faalt, is het zo van Uw hand.

64. Hoe kan ik vragen stellen in bitterheid van de ziel? 
Hoe nog steeds antwoord, en waarom vragen ère? 
Hou me hoog, heer, laat me nooit gaan. 
Want ik heb verheven bomen gezien die vielen, 
Groene bomen aan de rand van het water die uitdroogden. 
Ik ken sterren en hoe ze vielen. 
Ik heb gehoord o Heer, hoe Gij bergen optilt, 
En in hun bloeitijd, in hun trots, brengt hen laag. 
Ze worden omgedraaid, neergeworpen. 
Wie zal U dan niet vrezen?

65. Laat mijn ziel geen trots weten, noch ijdele heerlijkheid, 
want ik zal zeker worden als de gehate, 
Wees onder hen geworpen die ik veracht. 
Ik vrees U O Heer, want Gij zijt machtig, buitengewoon groot, 
Terwijl ik laag bij de strijd woon. 
Hoe meer U mij verheerlijkt, hoe nederiger mijn ziel. 
Ik kan me de uitbreiding van Uw barmhartigheid aan mij niet voorstellen. 
Uw mededogen is geweldig, ik buig mezelf, ik begrijp het niet. 
Ik heb het gehoord, maar laat me het niet begrijpen totdat ik bezet ben.

66. Mocht ik ooit niet aangenaam zijn, laat me dan zijn zoals ik niet was, 
Als een luchtspiegeling die geen bestaan heeft, geen inhoud. 
Want ik veracht het gezelschap van dwazen, 
Ik verafschuw het om hun gezichten hier of in de hel te aanschouwen. 
Mocht ik ooit niet aangenaam zijn, zou ik dat niet zijn geweest. 
Maar plaats mij niet in stilte, terwijl het licht op mij is. 
Noch waar ik alleen ben, maar naar Uw tempel O Heer. 

67. Zeg niet o jullie mensen, de Heer is ver, 
Want het zal onrecht in jullie zijn. 
Laat je lippen niet zeggen: "Waar is de Heer?" 
Want het zal bloedvergieten in je zijn. 
Vertrouw op Hem, laat Zijn zegeningen niet in de steek. 
Verdraag, want Hij is trouw, dicht bij uw deur

68. De heren op aarde verdraaiden mijn arbeid. 
Ik nam de vlucht, maar ze hebben me omvergeworpen. 
Dus werd ik vermoeid van het zwoegen tevergeefs. 
Maar mijn verlangen is niet vervaagd, noch mijn doel tevergeefs. 
Ik zal verlost worden, dan zal ik hen minachten. 
Zij zullen het niet inhalen, maar ik hen duizendvoudig.

69. Ik zei, het zijn allemaal leugenaars en dieven. 
Ze openen hun mond voor ergernis, om pijn te veroorzaken. 
De wettelozen kennen geen grenzen, ze verbitteren mijn ziel. 
Ze stellen zich op om te minachten, om me neer te halen. 
Hoe komt het dat ze geen steen onberoerd laten? 
Maar de Heer houdt me, mijn ziel was niet van hen.

70. Hoe meer Gij mij laat zien O Heer, hoe meer ik verbaasd ben. 
Naarmate het begrip toeneemt, ben ik meer verbaasd. 
Hoe geweldig is Uw mededogen voor het kind des mensen. 
Ik ben maar een worm, een stofje, een teder hart. 
En Gij spreekt tot mij over dingen die ik niet kan begrijpen. 
Ze zijn te verheven voor mijn begrip. 
Uw mededogen is niet te meten en redt mijn ziel, 
En om me op vele wateren te brengen.

71. Dag na dag leert Hij mij, 's morgens bij nacht. 
Als ik geïrriteerd ben, brengt Hij me een woord. 
Als ik me verheug, vergezelt Zijn wijsheid mij. 
Laten we Zijn naam prijzen, liederen van dankzegging zingen. 
Hij is meelevend, groot in overvloedige barmhartigheid, 
Het nederige en het nederige eren. 
Dan zullen de heren van de aarde het weten. 
Het is de Heer die de geest van de mens vormt.

1987 
72. De vooravond van de dag die komt.
Mijn hart is zwaar in mij. 
O hoe mijn ziel verlangt naar de Heer. 
Zal een man een teken verwachten en geen geloof hebben? 
Menig zwaard zal door mijn hart doorboren. 
Menens een traan zal vallen, moge zij van vreugde zijn.

73. Het moet beginnen; de Heer zal Zijn stem laten horen. 
Het zal de woorden van de Heer doorgeven. 
Ik ben gebonden in U O Heer, ik vertrouw op U. 
Ik heb gesproken, ja; Ik zal velen boos hebben maken. 
Dus zij het voor hen, de overvloed en de hongersnood gemengd.

74. Ben ik hiertoe niet geboren, hoe zal ik blijven? 
Ik heb hiertoe gewerkt, het licht in mij. 
Ik ben moe, ja uitgeput, de dagen zijn voorbij, de dagen van mijn leven. 
's Avonds zal ik rusten, want mijn leven zal niet langer van mij zijn. 
Ik zucht als een zwaar beladen zucht voor de komende dagen.

75. Ik zal mijn kracht in de Heer vernieuwen. 
In geloof zal ik mijn Verlosser met mij meegaan. 
Kennis overtreft de arbeid van mijn hand, 
Daar zal hij tijd hebben voor meer. 
O hoe ik van kennis hou en hunker naar begrip. 
Ja voor wijsheid, voor de meest illustere.

76. Gedachten kruisen mijn hart, heb ik gelijk? 
Voorwaar, men zal leven naar het hele woord van God. 
Misschien heb ik iets niet van Hem genomen? 
Misschien heb ik op mijn eigen inzicht vertrouwd? 
Mijn hart draait om; Ik kan het niet van mezelf vinden. 
De dag wacht op mij, schenk mij Uw vrede, Heer. 
Herleef mijn ziel en maak mijn voorhoofd als vuursteen, 
De woorden van mijn lippen als een scherp zwaard. 
Gij zijt mijn liefde, waarlijk, ik hou van U.

1987 
77. Is het niet gezegd, de Heer houdt van hem? 
Dat hij zijn doel zal vervullen, om te bloeien? 
Wie zal een stem laten horen, de kinderen van mannen verwijten? 
Wie brengt berisping in het oordeel?

78. Zij weten niet wat er gezegd wordt, de waarheid heeft zich verborgen. 
Begrip is verdwenen, ze claimen wijsheid, 
Ze claimen begrip, zelf wijzer voor God. 
Hiervoor zei ik; Je bent blind en onwetend. 
En niemand onder hen had wijsheid om te antwoorden.

79. Wat heb ik in het geheim gedaan? 
Hoewel ik hen niet boos maakte, maar toch geen raad had. 
Nu dan zal ik spreken, ja waarheidsgetrouwe woorden aan hen, 
En van hun dag schuimen ze op de mond. 
Misschien als ik ze boos maak, zullen ze het vinden om te spreken, 
om een woord te zeggen, want ze zijn helemaal niets, 
Een last voor mijn oor, Heer, een minachting om te overwegen. 
Waarom moet ik mijn trouw onder hen hebben?

80. Door Zijn macht zal de Heer voortbrengen om te dragen. 
In de kennis van God zal het gedaan worden. 
Ik hoorde de woorden van mijn Heer tot hun dagen. 
En ze zijn zeer verbijsterend. 
Nederige mannen, trotse opscheppers spreken en worden gehoord. 
Onwetende mannen zonder kennis, allemaal blind, 
Hun mest werpen om uit de bergen te horen. 
Maar van de wijzen hoorde ik niemand spreken.

81. Ik zocht, maar vond er niet een om in wijsheid te spreken. 
De wijzen hebben zich verborgen, omdat ze stil zijn. 
Het verbrandt mijn botten, maakt mijn hart boos, deze opscheppers. 
Waarom zouden ze hun stem tot vernietiging hebben? 
Niemand beperkt ze en niemand corrigeert ze. 
Zou dat de waarheid gehoord worden, de trotse neergeworpen. 
Ik ben ziek van hun dwaasheid, ziek voor mijn ziel, Heer. 
Laat een stem gehoord worden, zelfs Uw stem. 
Op die plaats dat Uw kinderen zullen leren kennen en zich zullen verheugen. 

1987 
82. Hoe dwaas de wereld, hoe klein het begrip is. 
Tot welk doel heb ik kennis? 
Want wat kwam er in me op? 
Ik veracht het leven, ik haat dit leven. 
Ik voel minachting voor de arbeid waarmee ik heb gewerkt. 
Het is tevergeefs, er is geen winst, het is verschrikkelijk om te leven.
Waarom zou ik werken om mijn vlees in stand te houden. 
Hoewel eten er genoeg is, maar mijn vlees verspilt.
Mijn geest geeft me geen leven. 
Ik kijk alleen terug om mezelf te leren haten. 
Ben ik naar voren gebracht om deze ellende en pijn te zien?

83. Dit heb ik, God die begrip geeft in mijn ziel, 
Door me ogen te geven om te zien, werden dingen blootgelegd.
Ik keek rond voor begrip, maar vond er geen.
Ik zocht naar intelligentie, maar vond blindheid.
Het is ieder in hun gewin, plezier in de duisternis. 
Ze kenden niet de woorden die ik sprak. 
Zij konden mij daarin ook niet antwoorden. 
Zo zei ik; tevergeefs heb ik kennis geschreven, 
Waarom licht werpen op hen die het verachten?

84. Ik besloot mijn dagen door te brengen in de vrees van de Heer. 
Vastbesloten om mijn woorden voor een ander achter te laten, 
Voor de komende eeuwen, waar harten zullen zijn. 
Ik wilde geen kennis meer delen met mannen. 
Ze toonden zich onvoorstelbaar. 
Hoe is het om te delen, opdat God geen ogen toekent? 
Opdat God het wonder van de ogen niet schenkt, heerst blindheid. 
Waarom zal het leven mij gegeven worden zonder het te ontvangen? 
En zij die ontvangen, zullen zij het ter harte nemen?

85. Zo haatte ik het leven, kennis werd een last. 
Een last voor mij, zonder het te verwijderen. 
Ze leerden me ze te verachten, als een illusie. 
Ik besloot kennis te vergeten, maar hoe kan ik dat? 
Onwetendheid is lief voor hen die vergaan. 
Blindheid een sterke drank voor mensen zonder hoop. 
Wie zal horen van de ondergang, de wijze om hun wijsheid te ruilen? 
Hoe zullen zij zeggen: "Dit is diepzinnig, laat het gehoord worden?" 
Ik heb de grote zonde begaan, ik heb de waarheid gesproken.

86. Zij zijn tevergeefs, o Heer, berispt hen voor de bestraffing. 
De bestraffing van Uw dienaar, die Uw boodschapper verheugt. 
Moet ik ze in het vlees weerleggen? 
Hoe kan ik ontkennen wat ik zo goed weet? 
Want zo is Uw wil, en zo wilt Gij doen.

1987 
87. Waarom o Heer, hebt Gij deze generatie mensen geschapen? 
Gegeven hen partners, en toch ook om kinderen te dragen? 
Ze zijn een ergernis voor mijn geest, die mijn ziel belast. 
Hoe moet ik met hen omgaan, o mijn Heer? 
Er is geen gerechtigheid, gerechtigheid niet bekend. 
Hoe zal ik dan tot hen over zulke dingen spreken? 
Als ze me beroven knipperen ze niet met een oog. 
Maar als ik me verzet tegen diefstal, beschuldigen ze me van stelen. 
Er zit niets goeds in. Ze gooiden weg wat menselijk was. 
Ik wil sterven, vertrek van hier.

88. Ik zag er een gebogen in zijn lichaam, 
Hulpeloos, van dag tot dag als een bedelaar. 
Waarom O Heer, neemt gij hem niet mee naar huis, 
Wat heb je eraan om hier te wonen, wat voor winst? 
Ik zag, ik was getroffen in mijn hart, dacht ik; 
Als jij hem geneest, zou hij net als de anderen zijn. 
Dan zou ook hij een paar goede dagen hebben. 
Maar daarna zal hij lange pijnen lijden.

okt-1988 
90. Ik ben vermoeid, bedroefd tot de dood. 
Mijn ogen kijken naar de Heer. De prins van het kwaad beproeft me enorm. 
Me dagenlang achtervolgen, om me boos te maken. 
Om me te provoceren, om me te struikelen, om uit woede en wraak te snijden. 
Zijn hoop is dat ik het kwaad voor het kwaad zal teruggeven. 
Hij is niet opgehouden, verleidelijk om mijn gelofte te ontcijferen. 
Om de bedoeling van mijn hart te vernietigen.

91. Hij gaat rond als een brullende leeuw, een woedende leeuw. 
Boos op mijn zuivere offer aan de Heer. 
Maar hij is er niet in geslaagd, en hij ook niet. 
Hij heeft mijn offer niet tevergeefs gedaan. 
En zelfs toen hij een nederlaag had geleden, liet hij me niet achter. 
Maar het was in zijn gedachten om wraak op mij te nemen. 
Om me bitter te laten zijn.

92. O Heer verdijf hem van mij, verlos mij van hem
Hij stalkt mijn ziel en mijn vlees. 
Hij vermoeid me enorm, aangezien ik alleen maar vlees ben. 
Want mijn ziel, zoals U weet, houdt van waarheid en integriteit. 
Ik ben diep gekwetst, zo gemakkelijk gebroken.
O Heer, mijn Verlosser, hoe zal het zijn? 
Hoe wanneer zult Gij mij voortbrengen?

93. Hoe zal mijn hart dan al die beledigingen verdragen? 
Hoe mijn ziel dan de aanval overleeft 
Van hun veelheid in de strijd? 
Hoeveel moet ik dragen, mijn Heer? 
Lijdt hij die liefheeft niet meer? 
Is de pijn in groter mededogen niet zozeer des te meer, 
Gekneusd voor de tederheid ervan?

94. Ik vroeg om wijsheid, en U gaf het mij. 
Compassie meer dan velen vroeg ik. 
Nu ervaar ik de tederheid daarvan. 
Hoe gemakkelijk ze gewond en gewond is. 
En dit is zo o mijn Heer, ik begin te begrijpen 
Uw pijn, hoe Gij gewond raakte in Uw liefde voor ons, 
Uw mededogen zo volmaakt, Uw liefde een alles vervullende liefde.

95. Hoezeer o Heer, gij hebt geleden. 
Voor Uw kinderen in Uw grote liefde 
Hoe overleef ik de jaren die me zijn toegewezen nog? 
Elk van deze is als een eeuwigheid. 
En ik moet al deze eeuwigheidsd eeuwigheid passeren. 
Voordat U mij thuis ontvangt.

Juni 1990 (53 Jrs) 
96. Hoe lang o Heer voordat ik thuis mag komen? 
Hoe lang moet ik in deze hel blijven? 
O mijn beste vrienden tonen medeleven. 
Mijn hart zal geïrriteerd zijn, mijn ziel diep bedroefd 
Voor de ongelovigen van de mensen - gebrek aan integriteit.

97. Wat zal de veelheid van mijn vijanden zijn? 
Hoeveel van deze zullen me haten? Het zullen er niet weinig zijn. 
Want Hij die mij bracht, bracht mij als vergelding. 
Voor berisping ben ik gekomen, en voor oordeel. 
Zullen ze handelen zonder geweten, zonder gevoel? 
Dit zijn net stenen, er komt niets in.

98. O hoe klein ik ben, hoe stil. 
O dat mijn lippen verzegeld waren om geen dwaasheid te spreken. 
In woede ben ik als een dwaas. O wat vreselijk. 
O hoe weinig ik mezelf waardeer, 
Want hoewel ik beter zou moeten weten, ben ik nog steeds dom.

99. Dit zei mijn Heer; 
"Als van uw lippen zal passeren wat waardig is 
Dan zult gij Mijn mond zijn om Mijn woorden te spreken." 
O hoe vaak ik me deze woorden herinner, 
En toch is het wat ik niet wil dat ik spreek. 
O voor de dwaasheid van woede. O hoe je woede onder controle houden.

Dag 2 1993. 
100. Ben ik niet blind en ga ik uit in duisternis? 
Ik hoor, maar luister niet. Ik zie het, maar draai mijn ogen weg. 
Wat moet ik doen om de wil van de Heer uit te voeren? 
Of mijn kracht om het water in bedwang te houden? 
Zij die fakkels aansteken om het water te laten passeren, zullen sterven van de dorst. 
Hij die een vuur van zijn eigen takken aansteken, zal in zichzelf verteerd worden.

101. Wat mij betreft wacht ik op de Heer en zal niet lopen 
Door het licht van elk vuur, maar door Zijn licht. 
Wanneer Zijn vuur mij in brand steekt, zal ik uitgaan. 
En de bergen en de heuvels zal hij verwarren. 
Want wie in het licht van zijn eigen vuur wandelt, zal vergaan. 
Zij zullen in kwelling gaan liggen.

102. Hoe zal ik mijn verdriet uiten? 
Ik ben een droge boom; Er is geen leven in mij. 
Mijn wortels zitten diep, maar ik ben tevergeefs. 
Ik ben geplant op de rand van het water, 
Maar ben ik als degenen die verdijnen in de droge woestijn. 
Dit is inderdaad te geweldig voor mij om te begrijpen. 
Mijn wortels aan de rand van het water vol leven in de buurt. 
En toch is er geen leven op mij te zien.

103. De bomen om me heen dragen bladeren en takken. 
Maar ik ben als een stronk die nog in de aarde zit. 
Er is geen glorie te zien op mij, 
Ik moet sterven aan de rand van het water. 
Dus ik huil tot U, O Heer, waarom hebt Gij mij verlaten? 
Er is geen stukje groen op mij te zien, ik ben helemaal een dode boom. 
Een uitgedroogde stomp, een doorn in het oog van de smaak van mannen. 
Wat moet er nu van me worden?

104. Zou ik uit de aarde worden getrokken, 
Dat mijn ogen het bos niet meer aanschouwen. 
Want waarom zou ik het leven van het bos aanschouwen? 
Als ik er niet in kan delen, 
Als haar vreugde een ergernis is voor mijn ziel? 
Alleen Gij bent in staat wonderen te verrichten, 
Om de dode boom tot leven te brengen en het groen te verdrengen.

105. De wereld en alles wat erin is, is van de Heer, 
De menigte van het volk is zijn volk. 
Als Hij hen dan in onwetendheid laat gaan, 
Laat hen dus gaan, want zij zijn Van Hem. 
En als Hij hen corrigeert, 
Hij zal dat uit eigen beweging doen. 
Want zij zijn Zijn volk, Zijn schepping.

106. Wat ben ik dat ik zou moeten verlangen om ze geboren te zien worden? 
Deze zijn onwetend, dus ik zei, ze hebben geen gezichtsvermogen. 
God maakte hen blind en waarom heb ik dan ogen? 
Als ik een van hen was, zouden de vruchten van mijn werk naar mij komen. 
Maar nu wordt dit voor mij achtergehouden. Ik werk, maar tevergeefs. 
Ik ben de hele dag beroofd. 
En waarom zou ik dan mijn trouw onder hen hebben?

107. Gij hebt mij geen gedeelte met hen gegeven O mijn God. 
Maar gij hebt mij eruit gekozen en mij ogen gegeven om te zien. 
En toch worstel ik in de duisternis. 
Gij hebt Uw licht op mij doen schijnen, 
en veranderde mij van duisternis in licht, 
En toch ben ik als de blinden die niet zien.

108. Waarom is er adem in mijn neusgaten die 
Ik zou deze mensen moeten baren die Gij geschapen hebt? 
Waarom is mijn leven onder hen dat mijn ogen hen moeten aanschouwen? 
Als ze zouden leven, zou ik me verheugen. 
Maar dezen Heer, ook al leven zij nog, zijn zij dood. 
En zo aanschouwen mijn ogen wat er moet vergaan, 
En mijn ziel doet pijn voor wat onvermijdelijk is.

109. O dat Gij mij zou verpletteren O Heer, 
Mijn ogen zijn niet langer om de ijdelheid van deze velen te aanschouwen. 
Op die vraag of het U zou behagen om mijn ziel uit deze te verwijderen. 
Want ze zijn vreemd voor mij, niet van mijn aard, 
een volk met wie ik niet kan redeneren, 
Hun verlangens zijn evenmin mijn verlangens. 
Zoals ik heb gezien, is dit niet mijn wereld. 
En dit zijn mijn mensen ook niet.

110. Ik verafschuw hen voor de werken van hun handen 
En voor de gedachten van hun hart kwam ik ze verachten.
Zij zijn niet mijn volk en dit is ook niet de wereld van mijn vaderen. 
Hoe moet ik dan willen leven waar ik vreemd ben? 
En waar degenen die me zien me verafschuwen? 
Mijn schijn is niet aangenaam voor hen, 
Ik ben als een korst op een wond.
Wie zal mij gedenken, zo niet, gij o Heer, mij doen herleven?

111. Ik vrees U O Heer omdat Gij God zijt,
Ik beef voor U omdat U machtig bent.
Als U er een in het voordeel bekijkt, is hij gebouwd
Gij brengt hem voor U en hij is gezegend.
En wanneer Gij ongenoegen uit over één, dan vergaat hij.
Gij zijt zeer te vrezen
En wat is mijn ziel dat zij Uw gunst zoekt? 
Heb genade met mij, heer, opdat ik niet omer ga. 
Want door Uw barmhartigheid blijven wij,
En in Uw genoegen komen wij voor U.

112. Mijn ziel huilt en mijn hart zit vol gedachten. 
De hele dag mediteer ik op Uw woord. 
Hoe lang o Heer, voordat gij mij wilt antwoorden, 
Op de plaats dat mijn ziel U mag vergroten, prijzen mijn lippen Uw glorie? 
Ik onthoud me van het komen voor U, om met U te spreken vanuit mijn hart 
Omdat Gij heilig en zeer vereerd zijt
En wat ben ik dan een worm om mijn toespraak tot U te richten. 

113. Wie zal tot U spreken om Uw gunst te vragen, Heer? 
Opdat zijn handen niet schoon zijn, en zijn hart is rechtgezet, 
Wie komt er voor U? 
Geef me een nederige ziel en een schoon hart.
Zodat ik voor U kan bidden.
Want nog nooit was een man zo rechtvaardig om zijn stem naar U op te heffen, 
Maar in Uw voordeel tot hem.

Dwaasheid 
114. De hongersnood heeft velen gedood,
De pestilentie eiste zijn tol, 
En terwijl de mug menens een man heeft gedood.
Geen van deze heeft gedood als de hoer en de prostituee.

Onmerkbaar 
115. Geweldig is de kennis die Gij O mijn Heer mij gegeven heeft.
Meer dan ik kan doorgronden, diep en spruitstuk.
Maar met wie kan ik spreken, wie kan horen?
Hun kennis is slechts fantasie o Heer, een waanidee.
Mijn kennis komt niet van een overname.
Het is alsof ik het altijd al wist, want mij is U geleerd.
Uw Geest is bij mij, en zo is alle eeuwigheid met mij.
Laat me herleven, heer, breng me naar huis.